Не старэе Перамога

Перадаць духоўныя каштоўнасці свайго народа юным грамадзянам — і ў тым высокі сэнс беларускай працы ў замежжы. Ёсць, безумоўна, іншыя мэты, але ж калі не будзе пераемнасці традыцый, памяці пра гісторыю, калі выракуцца дзеці і ўнукі мовы продкаў — што пасля нас застанецца?.. Пад знакам 70-годдзя Перамогі праходзяць сёлета фэсты, імпрэзы ў Новасібірскім цэнтры беларускай культуры. Боль, смутак вайны — і гэта наша спадчына, у ёй — карані нашай міралюбнасці. Перажыўшы жахі вайны, мы ведаем цану міру. І таму замірае зала, калі гучаць са сцэны радкі: “Где призывные звоны Хатыни/ На душе оставляют печаль,/ Где земля от боев не остыла,/ Я молюсь в поднебесную даль...” А вось як звярталася да ўдзельнікаў міжрэгіянальнага дзіцячага фэсту-конкурсу беларускай творчасці “Ад Палесся да Сібіры нясіце, буслы, вясну!” вядучая Анастасія Трубянкова: “Дарагія сябры, дарослыя і дзеці! Падумайце пра нешта добрае, прыкладзіце далоні да свайго сэрца — і пажадайце адзін аднаму ўсяго самага добрага. Бо дабрыня — гэта сонца, якое сагравае душу чалавека”.

Юбілей Перамогі надае асаблівую ўрачыстасць падобным святам. А ў залах былі і ўдзельнікі вайны, і людзі з абпаленым вайной дзяцінствам. Адны памятаюць гады акупацыі, іншыя ведаюць пра жахі вайны ад бацькоў, некаторыя прайшлі канцлагеры. І таму ўсе святы ў нас — “са слязамі на вачах”. А калі гучаць шчымлівыя песні і вершы на рускай і беларускай мовах, у тым ліку і ў дзіцячым выкананні, цёпла і тужліва становіцца на душы. На святах, дзе збіраліся прадстаўнікі розных народнасцяў Новасібірска і вобласці, і на сваіх, беларускіх, мы ўспаміналі, паміналі тых, хто не вярнуўся з вайны і хто сышоў у Вечнасць у мірны час. Нашы супляменнікі былі 9 Мая на трыбунах, калі праходзіў вайсковы парад, ускладалі кветкі да помнікаў і абеліскаў, ішлі ў шэрагах “Бяссмертнага палка” з партрэтамі бацькоў, дзядоў-франтавікоў і тых, хто набліжаў Перамогу ў тыле. Разам з ветэранамі ішлі і ўнукі Перамогі, як іх называюць, таксама з георгіеўскімі стужкамі на грудзях. Разам спявалі ваенныя песні. І дай Бог, каб у моцнай яшчэ юнай памяці захавалі маладыя шанаванне і павагу да тых, хто падарыў ім Жыццё.

Каментар да фатаграфіі

Спявачка Анастасія Трубянкова на адным са святочных мерапрыемстваў у Новасібірску