Вясну ўпрыгожылі песні

Вось і нядаўна гурт “Купалiнка” выступіў з канцэртнай праграмай у новым для нас месцы: на імправізаванай драўлянай сцэне каля “Дома Старыкава”, які з’яўляецца галоўным элементам у гарадскім Музейным комплексе “Наследие”. Запрасіла нас у творчы праект кіраўніца комплексу Алена Клявакіна. Я ведаю гэтага цудоўнага чалавека па ранейшай сумеснай працы ў Палацы культуры, мастацтва і творчасці. А ў музеі 1 Мая ладзілі маёўку — і наш канцэрт яе ўпрыгожыў. Спадзяюся, супрацоўніцтва прадоўжыцца. Бо “Дом Старыкава” цесна злучаны з Беларуссю. У прыватнасці, гэта родны дом Раісы Васільеўны Старыкавай: пад час Вялікай Айчыннай вайны яна была медсястрою і ўдзельнічала ў вызваленні Беларусі. На фронце прыгажуня знайшла і сваё каханне, выйшла замуж (у вызваленых Калінкавічах) за афіцэра Рыгора Харэшку (ён таксама — удзельнік вызвалення Беларусі), які пасля вайны ўжо даслужыўся да генерала. Адзін з іх сыноў, Міхаіл Харэшка, быў апошнім гаспадаром яшчэ дзедавага дома і перасяліўся ў Мінск, а яго дочкі ў 1997-м прадалі дом мэрыі Тальяці. Сястра Міхаіла Зінаіда, якой не стала ў 2004-м, заканчвала Мінскі інстытут замежных моў, працавала перакладчыцай, выкладчыцай у Мінску, Маскве. Падзялюся планамі: мы хацелі б на базе гарадскога Музейнага комплексу “Наследие” стварыць і Музей беларускай культуры. Такая расійска-беларуская інтэграцыя, падаецца мне, абодвум бакам будзе толькі на карысць.

Аднак чым цікавы сам дом? Калі на пачатку 50-х планавалі будаваць Куйбышаўскую ГЭС, то паселішча Стаўрапаль-на-Волзе аказалася ў зоне будучага вадасховішча, і яго давялося адсяляць на новае месца. Вядома, што дом сям’і майстра Васілія Канстанцінавіча Старыкава быў перавезены першым — 1 мая 1953 года. З яго і пачаўся перанос горада з зоны затаплення. “З дома Старыкава пачалася жыллёвая забудова новага Стаўрапаля, які з часам стаў Цэнтральным раёнам Тальяці,” — чытаем у нэце. Як расказваюць старажылы, шмат рэчаў засталося на дне ракі. А “Дом Старыкава”, па вул. Савецкай, 39, можна лічыць помнікам часу пераносу горада і яго другога нараджэння. У такіх дамах многія спачатку жылі, у тым ліку і першыя будаўнікі Куйбышаўскай ГЭС. Дом зберагае дух былога Стаўрапаля, і яго многія ўспрымаюць як вобраз Бацькоўскага Дома. Такім, дарэчы, ён і задумваўся, калі музеефікаваўся. У той частцы горада яшчэ стаяць іншыя прыватныя дамы, іх жыхары не часта выходзяць у цэнтр горада. Так што для іх канцэрт беларускага ансамбля быў у навіну.

А ў Дзень Перамогі ў нас было шмат мерапрыемстваў у розных месцах. З раніцы ў Аўтазаводскім раёне — шэсце ўдзельнікаў акцыі “Бессмертный полк”. На працягу дня ў парку Перамогі, іншых месцах выконваліся праграмы. А мы выступалі на зборных канцэртах да Дня Перамогі ўжо 5 і 6 мая ў Цэнтральным раёне. Хоць было холадна, церусіў дождж, гурт “Купалiнка” выступаў на вуліцы Лясной у двары дома, а таксама ў школе № 3. У парку Перамогі Аўтазаводскага раёна да старэйшых далучыліся і ўдзельніцы дзіцячага ансамбля “Зорачкi”. Там мы выступалі першымі з нацыянальных калектываў: сваім бадзёрым выступам адладзілі святочную атмасферу. Гледачы то падпявалі артыстам, то слухалі, затаіўшы дыханне. Для многіх, бачыла, моладзевы склад “Купалiнкі”, новыя галасы ў “Зорачках” было прыемнай нечаканасцю. Гучалі песні ваенных гадоў, сучасныя — і вясёлыя, і лірычныя. Праграма атрамалася на 50 мінут. Прычым доўга гледачы, сярод якіх былі і ўдзельнікі, ветэраны Вялікай Айчыннай вайны, не адпускалі са сцэны выканаўцаў. Гаварылі цёплыя словы ў адрас Беларусі, беларусаў.

І на заканчэнне. У нашых юных артыстак пад час выступлення на гру-дзях былі адметныя святочныя банты колераў беларускага сцяга з яблыневай кветачкай. Гледачы пыталі: адкуль такія? А гэта ўжо, казала, нашы рэліквіі — я іх з мінулагодняга агітпрабегу ў Беларусь зберагла...

Яшчэ фота

Каментары да фатаграфій

1. Выступаюць вакальныя ансамблі “Купалінка” і “Зорачкі”
2. Артысткі гурта “Купалінка” перад чарговым выступленнем (першае фота)